Krótka historia książkowego kaca

Zdjęcie mojego autorstwa

Kac książkowy to pojęcie znane przez wszystkich książkoholików. Mnie także  wielokrotnie dopadał - ale ostatnio ze zdwojoną siłą. I o tym dzisiaj będzie.

Pisząc ten post jestem 24 godziny po skończeniu trzeciego tomu serii Gone. Zaczynając pierwszy tom nie sądziłam, że historia ETAPU będzie dla mnie jak... właściwie jak powietrze. Jadłam - myślałam o Gone. Odrabiałam zadania domowe - moje myśli mimowolnie krążyły wokół serii Michael'a Grant'a. 

Niepokój. Głód. Kłamstwa. Plaga. Ciemność. Światło

Przyznam się, że kiedyś zaczęłam "Niepokój" jednak książka kompletnie mnie nie wciągnęła. Ostatnio, za sprawą pewnej wspaniałej osoby ( <3) która jest wielką fanką "Gone" postanowiłam dać tej serii drugą szansę.

Jak to mnie cholernie wciągnęło.

Seria "Gone" opowiada o miasteczku , w którym nagle znikają wszyscy po ukończeniu 15 roku życia. Nie ma rodziców, lekarzy ani nauczycieli.  Na dodatek niektórzy odkrywają u siebie niesamowite zdolności. Wszystkie dotychczas panujące zasady nie są już uwzględniane.  

Świat  bez dorosłych? Bajka! 

No, nie do końca. Bo co jeśli w pewnym momencie skończy się jedzenie? Kto zajmie się niemowlakami i otuli do snu czteroletnie dzieci?

Witajcie w Perdido Beach - miejscu w którym zapanował totalny chaos.

Kac książkowy - zwykle objawia się tym, że nie można zacząć kolejnej książki, ponieważ sercem i duszą wciąż jest się w poprzedniej lekturze. Po skończeniu "Niepokoju" od razu chwyciłam za "Głod", a po nim pobiegłam do biblioteki po "Kłamstwa". Czytałam w każdej wolnej chwili - w autobusie, na przerwach w szkole - nastawiałam wcześniej budzik by zyskać dodatkowy czas na czytanie. Bo jak można spać skoro Michael Grant szykuje swoim bohaterom takie piekło? Z jednej strony nie mogłam doczekać się kolejnych rozdziałów - a z drugiej mojej serce krwawiło, gdy liczba stron które zostały mi do końca, drastycznie malała. 

"Nikt nie jest wobec ciebie lojalny – stwierdziła. (...) Jest tylko jedna osoba, której naprawdę na tobie zależy. 

- Ty? 

Nie odpowiedziała."

Kiedy okazało się, że "Plaga" nie jest dostępna w bibliotece, postanowiłam sięgnąć po coś innego - ale zwyczajnie nie dałam rady. Łapałam się na tym, że w nowej lekturze, doszukuję się kontynuacji wydarzeń z trzeciego tomu "Gone". Zadawałam sobie pytania typu "Co to za koleś? Gdzie podział się Sam, gdzie jest Astrid albo Lana?". Dlatego obawiam się, że nie przeczytam nic nowego, dopóki nie skończę całej serii - mogłabym kontynuować inne książki, ale po co skoro przez mojego kaca książkowego, odbiorę je zupełnie inaczej, niż gdybym nie była w stanie "Gone-manii"?

Kac książkowy dopada mnie wielokrotnie w czasie roku. Czasem mija kilka godzin po zakończeniu lektury, czasem trwa dwa dnia - są przypadki, w których nie ma go w ogóle. Jednak od czasu do czasu pojawia się ten rodzaj kaca książkowego który będzie utrzymywał się przez dłuższy czas. Skoro  w połowie serii odczuwam tak silny kac, zaczynam się obawiać tego co będzie, jeśli skończę całą serię.

"Oczywiście, trudno mi uwierzyć, że ktoś mógłby z własnej woli wypaść z ETAP-u. Znaczy, gdzie indziej można jeść szczury, używać podwórka jako toalety i żyć w ciągłym strachu przed kilkunastoma różnymi zagrożeniami?"

Nie planuję recenzji poszczególnych tomów. Już teraz, trudno opisać mi wszelkie emocje które odczuwam, ale może napiszę kiedyś ogólne wrażenia z lektury całej serii. "Gone" na pewno nie spodoba się każdemu. To specyficzne książki i ostrzegam - czasem lepiej ich nie czytać przy jedzeniu. Ale to również rewelacyjna i wciągająca seria z dynamicznymi bohaterami i uwierzcie mi - warto spróbować i się zakochać. Nie patrzcie na kiczowate, wręcz tragiczne okładki książek, rodem z hiszpańskich bądź meksykańskich telenoweli. Tutaj idealnie sprawdza się hasło "Nie oceniaj książki po okładce".

Historia kaca książkowego: przeczytałam i się zakochałam. Potrzebuję kolejnych tomów. 

Już, teraz, natychmiast. 

Charlotte