43# Sztuka, kłótnie i podziały czyli "Oddam Ci słońce"

Informacje :
Autor : Jandy Nelson
Oryginalny tytuł : I'll give you the sun
Polski tytuł : Oddam Ci słońce
Wydawnictwo : Otwarte
Ilość stron : 400
Cena : 36,90

Czym jest recenzja? Tekst w którym wyrażamy swoje zdanie o książce, filmie, artyście? Czy recenzja może być…opowiadaniem? Postanowiłam podjąć to wyzwanie.

Do pokoju Noelle, przez lekko zakurzone okna sączyło się światło.  Kobieta siedziała na stołku przed sztalugą i białą farbą malowała gwiazdy na ciemnym płótnie. Odgarnęła niesforne pasmo włosów opadające na twarz i na chwilę odłożyła pędzel by przyjrzeć się obrazowi. Na jednej połowie znajdowało się słońce – jego ogniście pomarańczowe promyki na końcach zwijały się w esy-floresy. Teraz musiała dokończyć drugą część – na której mają być księżyc i gwiazdy. 

- Co tam porabiasz siostrzyczko?- usłyszała pytanie swojego brata, który właśnie dziarskim krokiem wszedł do pomieszczenia. Kobieta wymownie spojrzała na obraz, oraz roboczą szarą sukienkę poplamioną farbą. 

- A jak myślisz? – spytała ironicznie, chwytając i celując pędzlem w Jordana. Mężczyzna podszedł bliżej i zza ramienia kobiety przyjrzał się obrazowi.

- No nieźle- rzekł z podziwem. Nagle jego wzrok przykuła sfatygowana książka, leżąca nieopodal na stoliku.

- A co tam masz? – spytał i w sekundę pokonując odległość, wziął ją do ręki. Kobieta przewróciła oczami i wróciła do malowania.

- To książka którą kupiłam kiedy byłam nastolatką. Postanowiłam do niej wrócić – odrzekła starannie malując gwiazdę. 

- „Oddam Ci słońce” – przeczytał Jordan.

- Gratulacje braciszku. Nigdy nie wykazywałeś, że umiesz czytać – zaśmiała się kobieta, ignorując piorunujące spojrzenie brata.

- O czym to? – zapytał , opierając się o stół.

- Opowiada o pewnym rodzeństwie. Noah jest wrażliwy i skryty, a Jude buntownicza i pełna energii. Popełnili wiele błędów, których żałują. – odparła cicho.

- A czyli są skłóceni? Tak jak ty i ja w dzieciństwie? – rzucił pytająco mężczyzna z uwagą oglądając okładkę.

- Oni nie kłócą się o czekoladę.  Ich konflikt jest dużo głębszy i bardziej złożony- odrzekła Noelle. Jordan podszedł bliżej, przeglądając książkę. 

- O co chodzi z tym podziałem rozdziałów? Nagle się cofają w czasie? – zapytał.

- Nie! Poznajemy historię naprzemiennie. Kiedy mają trzynaście lat, z perspektywy Noaha, oraz trzy lata później z punktu widzenia Jude. Dzięki temu mamy lepszy odbiór całego konfliktu i sytuacji – wyjaśniła kobieta. Jordan skinął głową i usiadł koło siostry.

- Czyli opowiada o ich konflikcie? Tak ogółem? 

- Nie tylko o tym. To wielopłaszczyznowa historia w której łatwo się zatracić. Opowiada o sztuce, pasji, akceptowaniu własnego ja. Porusza problemy homoseksualizmu, spięć między rodziną. To naprawdę specyficzna ale i wyjątkowa opowieść- Noelle wzruszyła ramionami, kończąc wypowiedź. Jordan przez chwilę wpatrywał się w obraz siostry, po czym znowu się odezwał.

- A styl? Autorka pisze dobrze? – Noelle przygryzła wargę, zastanawiając się nad odpowiedzią. 

- Pamiętasz tego artystę, o którym Ci opowiadałam? 

- Chodzi o tego super- przystojniaka który stworzył krajobraz za pomocą kolorowych pinezek? – zapytał z uśmiechem. Noelle lekko trąciła go w ramię.

- Nie mówię o tobie geniuszu. Chodzi mi o tego malarza, na którego wystawie byłam parę tygodni temu w Amsterdamie. Namalował on ogromny obraz, a następnie pociął go na kawałki. Każdą salę zdobił jeden kawałek. Szło się za strzałkami i oglądało kolejne fragmenty, aż na końcu można było podziwiać pełnowymiarowe zdjęcie, jeszcze nie pociętego płótna- opowiadała kobieta.

- Co chcesz przez to powiedzieć? -  zapytał skonfundowany Jared, odgarniając jasne włosy z czoła.

- Powieść Jandy Nelson jest właśnie takim obrazem. Kolejne rozdziały są kawałkami, a na końcu czeka cały obraz.  Nie można się oderwać od tej lektury. Przechodzi się z jednego pomieszczenia do drugiego, poznaje nowe fakty i tajemnice dotyczące rodzeństwa by na końcu zachwycić się całokształtem. Ta książka to nie tylko kilkaset zapisanych kartek. To wspaniale skonstruowana powieść, która nie została napisana. Została namalowana słowami.  – wytłumaczyła kobieta.

- Wow. Ale poetycko powiedziane sis. A co ci się nie podobało? – odparł mierzwiąc siostrze włosy. Noelle rzuciła mu mordercze spojrzenie.

- A skąd pomysł, że coś mi się nie podobało?- zapytała składając ręce na klatce piersiowej i patrząc wymownie na Jareda.

- Znam cię. Tobie zawsze coś się nie spodoba- odpowiedział mężczyzna 

- Rozdziały były za długie. No i Noah mnie czasem denerwował. Pamiętasz jak mówiłam, że jest wrażliwy? Wydaje mi się aż przewrażliwiony. Pozostał jeszcze aspekt wulgaryzmów. Znasz Johna Greena?

- Nie. Nie znam jednego z najbardziej znanych pisarzy dla młodzieży- odparł ociekającym sarkazmem głosem.

- Jeśli czytałeś „Szukając Alaski” w co wątpię, bo nie lubisz czytać, to mniej więcej takie zwroty jak tam, są zawarte w powieści Nelson. Tak jak u pana „Zielonego” mi to nie przeszkadzało, to tutaj..

- Nie pasowało ci to? – dokończył Jordan a kobieta skinęła głową.  Mężczyzna obrócił książkę w dłoniach.

- Jest pięknie wydana- szepnął wpatrując się w podobizny bohaterów.

- Tak! Idealnie odzwierciedla charakter powieści. Widzisz to tło? Jak namalowane. Mogę się gapić godzinami – westchnęła rozmarzona Noelle. Jordan zerknął na obraz, a potem znowu na książkę.

- To ona dała ci inspirację do tego obrazu, co nie?- zapytał.

- Tak. Zachęciła mnie także do myślenia i głębszych refleksji. Kiedy już raz się ją przeczyta, cały czas później kołacze się gdzieś w głowie – odparła 

Mężczyzna wyjął z książki zapisaną kartkę.

- „Kiedy spotykasz pokrewną duszę, to tak jakbyś wszedł do domu, w którym już kiedyś byłeś - rozpoznajesz meble, obrazy na ścianach, książki na półkach, zawartość szuflad: znalazłbyś tam drogę nawet po ciemku.”  - przeczytał Jared, a kobieta odebrała mu książkę i z powrotem włożyła tam kartkę.

- Lubię po skończeniu lektury, zapisywać cytaty na kartce, a potem wkładać ją do środka. Tą zapisałam zaraz po przeczytaniu. – wyjaśniła, a Jared’owi zaświtało w głowie.

- To było wtedy kiedy darłaś się na mnie, bo podmieniłem ci wszystkie długopisy na niepiszące? – parsknął śmiechem.

- Tak wtedy- roześmiała się Noelle. Jared wstał, wziął od siostry książkę i położył ją na stoliku.

- Idę coś zjeść.  Powodzenia z obrazem. A właśnie, na ile byś oceniła „Oddam Ci słońce”? – rzekł machając do Noelle. 

- 8/10 . Nie chcesz przeczytać? – zapytała kobieta, nie odrywając wzroku od obrazu.

- Raczej nie. Książki to nie moja bajka – odparł i wyszedł z pomieszczenia.

                                                                            ***

Noelle wparowała do pokoju brata. 

- Jared widziałeś gdzieś..- zamilkła, bo spostrzegła, że brat śpi. Na jego brzuchu, leżało „Oddam Ci słońce”. Kobieta po cichu podeszła i wzięła książkę. Kiedy wyszła z pokoju, wypadła z niej kartka.

- "A jeśli był taki czas, że ja też szłam przez piekło, ale nie miałam odwagi, żeby iść dalej? Więc po prostu się zatrzymałam. Wcisnęłam pauzę. A jeśli wciąż jestem na tej pauzie?" – Noelle rozpoznała cytat z książki.

- Nie lubisz czytać co? – mruknęła pod nosem delikatnie się uśmiechając, i poszła dokończyć obraz.

Podobała wam się taka forma recenzji? Czytaliście powieść Jandy Nelson? Macie zamiar? Koniecznie dajcie mi znać :)

Zaczytanego!

Charlotte

                                           Za książkę serdecznie dziękuję wydawnictwu Otwarte